ΜΕΧΡΙ ΔΑΚΡΥΩΝ

Όταν μετακινούμαι με το τρένο στις γειτονιές κοντά σου,
παρακολουθώ με το ένα μάτι κάθε απόχρωση από τη λησμονιά και
την εγκατάλειψη,
που απεικονίζεται στα ζωγραφισμένα τσιμέντα.
Νίκαια, Πειραιάς, Κερατσίνι και Κορυδαλλός,
εισπνέουν τη δυσοσμία του λιμανιού και εκπνέουν ελπίδα και ανθρωπιά.

Με το άλλο μάτι σκαλίζω τους φόβους μου.
Τους άφησα στη τσέπη μου σήμερα.
Τους φύτεψα στον κήπο.
Τους έκανες να σωπάσουν με το κορδόνι στο στόμα σου και τα γλυκόλογα σου.

Έρχομαι από τη δουλειά, όπως κι εσύ.
Τα λεωφορεία στο λιμάνι είναι ένα σακί με πατάτες.
Ιδρωμένος και ανακουφισμένος με την ανάμνηση των διακοπών πλησιάζω στον προορισμό μου.

Αιωρούνται εικονίδια στις θέσεις που καθόμαστε.
Έχουν πάρει τις θέσεις μας.
Ηλεκτρονικά εισιτήρια και επικοινωνία, ηλεκτρική καταιγίδα στα μάτια σου.
Τη μεγενθύνω στην οθόνη του κινητού μου μέχρι να τη δω από κοντά και
να βρεθώ στο κέντρο του ήλιου.
Στο κέντρο του σύμπαντος.

Να ανασάνουμε θέλουμε.
Αδιάφορα όλα τα άλλα όταν συναντιόμαστε.
Θα φάμε στη κουζίνα και θα πλύνουμε τα πιάτα αμέσως.
Δε χάνουμε άλλο χρόνο.
Θα πάμε στον καναπέ και θα αγκαλιαστούμε.
Θα μιλάμε με τις ώρες για το μέλλον.

Θα έρθω με το χαμόγελο μιας μελλοντικής ουτοπίας.
Οι δυο μας χαρούμενοι στην εξοχή, στις διακοπές μας σε ένα νησί.

Σου κάνω χάδια συνεχώς όταν κοιμάσαι στην πλάτη σου και γυρνάς προς εμένα
με ένα απερίγραπτο χαμόγελο.
Αγάπη μου, ο κόσμος μου ολόκληρος αναποδογύρισε χάρη σε εσένα.
Πάνω στην αμμουδιά το καλοκαίρι σε τύλιξαν τα καλοκαιρινά φίλτρα του φακού μου.
Έλα να πιούμε άλλο ένα χαλασμένο κρασί και να γελάσουμε μέχρι δακρύων.
Χθες βράδυ συνειδητοποίησα πως με έσωσες.

ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ

Τα λαχταριστά νεανικά στήθη της Πενέλοπε Κρουζ,
έχουν αμολύσει τους χαρταετούς στη γειτονιά σου.
Έχουν κάνει γκρίζο το ουράνιο τόξο.

Ο κινηματογραφικός οργασμός της,
είναι τα κεράκια που δεν έσβησα στην τούρτα γενεθλίων μου.
Το τσιγάρο μετά το γλυφομούνι που σου έκανα.

Το λασπωμένο καυλί μου βρίσκεται κάπου στην ερημιά,
παίζοντας με τα όπλα.

Ανεμελιά,
ανοίγοντας δρόμους που πλημμύρισαν
με μία σκούπα στο χέρι και ένα αδιάβροχο σε δάση,
εκεί που υπάρχουν μόνο πέτρες.

Μονόπετρα δηλαδή για εσένα.
Τριαντάφυλλα για εμένα.

ΣΤΟΝ ΟΧΕΤΟ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΣΟΥ

Για κάποιον σαν κι εμένα, η φασαρία,
τα φώτα και τα πυροτεχνήματα είναι σουίτα πολυτελείας.
Για κάποιον σαν κι εμένα,
η νικοτίνη στα πνευμόνια,
τα κιτρινισμένα δόντια και δάχτυλα,
ο πάγος που έγινε νερό στο ποτήρι και
το δάσος που πήρε φωτιά το καλοκαίρι
είναι οι καλύτεροι μου φίλοι.
Μπορεί να έχουμε κοινούς φίλους.
Ίσως συχνάζουμε στα ίδια μέρη.
Ίσως πηδήξαμε τις ίδιες γκόμενες.
Από όσο μπορώ να γνωρίζω ενδέχεται να είμαστε και μακρινά ξαδέρφια,
με τόσα καυλιά που έχουν πέσει σε αυτή την πόλη.

Ίσως να είμαστε τα παιδιά του σωλήνα.
Του σωλήνα που οδηγεί στην αποχέτευση του σπιτιού σου.
Στον οχετό της γειτονιάς σου.
Παραμονεύουμε σαν τα γατιά στα σκουπίδια για το επόμενο γεύμα μας,
που πρώτα πέρασε από τα λαίμαργα σας χείλη.

Κάτω από τον απέραντο και έναστρο ουρανό,
τίποτε δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει πως είμαι κλεισμένος σε μία ντουλάπα
περιμένοντας τους δαίμονες να φύγουν.
Αυτή η αναμονή με λούζει σαν χαλασμένο σαπούνι στα παπάρια μου.
Σαν να έπιασαν μύκητες από την απλυσιά και
τον ιδρώτα τα μπούτια μας το καλοκαίρι.
Βάζουμε κρεμούλα, πούδρα, πλενόμαστε αλλά
γρήγορα φοράμε τα εσώρουχα μας.
Δεν νιώθουμε ασφάλεια στον αέρα.
Δε νιώθουμε ασφάλεια ψηλά στο βουνό.
Δε νιώθουμε αγάπη όταν βουτάμε στο κενό.

Η τυρρανία που απλώνεται στα δάχτυλα των ποδιών σου
όταν περπατάς στα βράχια,
συναντά τα αγκάθια των αχινών για μια καλησπέρα και
ένα παιδικό φλιρτ πάνω στο κύμα.
Το βράζεις το νερό για να καθαρίσεις την πληγή αλλά
μέσα σου τα εγκαύματα στο κεφάλι είναι περισσότερα από τα καρκινικά σου κύτταρα.

Φαντάσου να ήσουν μισός άνθρωπος.
Να είχες μισές τις αισθήσεις σου.
Κομμένες στα δύο.
Να είχες ένα μάτι για να βλέπεις.
Να είχες ένα χέρι για να αγγίζεις.
Να είχες ένα αυτί για να ακούς.
Φαντάζομαι πως αντιλαμβάνεσαι τον παιδικό συλλογισμό μου.
Φαντάσου τη γλώσσα σου κομμένη στα δύο να προσπαθεί
άκομψα να ακουμπήσει το άλλο της μισό.
Θα ήταν άραγε περισσότερο το ανεκπλήρωτο από αυτό που νιώθουμε τώρα,
όντας ολόκληροι και νοσηροί;

ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟ

Το καθαρτήριο είναι το πλέγμα,
είναι το σταυροδρόμι που βρίσκεται η ψυχή σου
όταν παρακαλά τον εργοδότη μου για μια καλή συμφωνία.

Έρχομαι με στυλ.
Μαύρο κοστούμι και πουκάμισο,
καλογυαλισμένα δερμάτινα μαύρα παπούτσια
κρατώντας ένα λευκό σάκο στα χέρια.

Το πρόσωπο μου αδυνατείς να το δεις αλλά είναι εκεί.
Δεν έχεις εκπαιδευτεί σωστά για να μπορέσεις να το αντιληφθείς οπτικά και
να το απεικονίσεις στο μυαλό σου.
Θα με φανταστείς και θα με κρίνεις από τον τόνο της φωνής μου.
Ίσως κι από τον ήχο που θα αφήνουν οι σόλες μου στο δρόμο.

Ο σάκος αν ανοίξει θα ικανοποιηθείς.
Ο σάκος αν ανοίξει θα παραμείνει κλειστός για τρίτους.
Θα σε εγκλωβίσει μέσα για πάντα.
Θα ανήκετε ο ένας στον άλλο.
Θα είναι η περιουσία σου και η κληρονομιά σου.
Ο Βασιλιάς και η Βασίλισσα σου.
Ο θρόνος και το ματωμένο στέμμα θα
σου ανήκουν δικαιωματικά και εξ ολοκλήρου.
Είσαι έτοιμος να με συναντήσεις;
Να αλλάξεις το δέρμα σου;
Να γίνεις το νέο μου παιχνίδι;
Θες να γίνεις η σκύλα μου, σκύλε;

Αφαίρεσε τα κοσμήματα και τους τίτλους από πάνω σου.
Αφαίρεσε την πρώτη σου αγάπη από τη σκέψη σου.
Αφαίρεσε τη συμπόνια για τα παιδιά και τους φτωχούς γύρω σου.
Αφαίρεσε τη μητρότητα από το ενδομήτριο σου.

Έλα να αρπάξεις τη λεπίδα από τα χέρια μου.
Έλα να χτίσουμε ένα κάστρο με τα κεφάλια των υπηκόων μας.
Αν τα θεμέλια είναι γερά θα ζήσουμε για πάντα.

Οι οιωνοί είναι εκδικητικοί στους άτολμους γραφιάδες.
Έλα να σκαλίσουμε ενοχλητικά τη φαντασία
για να αποτρέψουμε τα Εισόδια της ανοίξεως,
τα άνθη και τη γύρη, το γέλιο και τη χαρά από το στόμα σου και
τη ψυχή σου.

Ο σκλάβος ο ελεύθερος, είναι δικός μου σκλάβος.
Ο σκλάβος ο πραγματικός, είναι σκλάβος του αφέντη μου.
Τον αφέντη μου να τον φοβάσαι γιατί τον φοβάμαι κι εγώ.

ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΥΘΕΝΤΙΑ

Όταν στέκεσαι κτητικά σαν αυθεντία
υπερασπιζόμενος τις αγαπημένες ψυχαγωγικές και μη προεκτάσεις σου,
είναι καλύτερα να πάρεις ένα τσεκούρι και να κόψεις τον κορμό,
να κόψεις τη ρίζα,
να βάλεις φωτιά στο δάσος σου για να καείς μέχρι να ξεθυμάνει και
να κάτσει η μυρωδιά από τις στάχτες σου.
Δε θα πέσει νερό από τους ουρανούς και
για αυτό σε παρακαλώ να σταματήσεις να κοιτάς προς τα επάνω.

Χαμήλωσε την ένταση της αθυροστομίας σου γιατί
δεν είσαι παρά μονάχα ένας ενοχλητικός και αδιάφορος ψίθυρος στα
μιουταρισμένα αυτιά του σύμπαντος.
Η ύπαρξη ολάκερη και αυτό που αντιλαμβάνεσαι σαν ύπαρξη,
φυσική παρουσία και προέλευση,
είναι απλά μία οπτική.
Ο τρόπος που κοιτάς εσύ το ποτήρι και
τον εαυτό σου στον καθρέπτη.

Αν έβλεπες πόσο μικρός και ασήμαντος είσαι
θα εξυπηρετούσες καλύτερα την αποστολή σου.
Αν έβλεπες πως σε κοιτούν οι άλλοι.
Αν παρατηρούσες πώς σε κοιτά ο χρόνος.
Αντιθέτως φοράς τη στολή σου με περηφάνια και
δένεις κόμπο τη γραβάτα σου σφιχτά.

Αυστηρό ψυχογράφημα των ηρώων σου,
σοβαροφανές, σκεπασμένο από κρίσεις πανικού, εκλάμψεις δημιουργικότητας και
αφοσίωσης σε πρόσωπα του κύκλου σου.

Κοιτάς πάλι προς τα επάνω και
χαίρεσαι που βγήκε ο ήλιος γιατί αλλάζει η διάθεση σου και
νιώθεις παντοδύναμος, πολυσήμαντος αν και φτιαγμένος από αλουμίνιο,
είσαι έτοιμος για παιχνίδια στη θάλασσα,
παιχνίδια στη σοφίτα,
παιχνίδια στην οθόνη σου,
στολίδια της τεστοστερόνης σου.

Κοιτώντας ψηλά τον Κίτρινο Βασιλιά
βλέπεις αυτό που θες να δεις αλλά αδυνατείς να
διακρίνεις την πραγματική του λάμψη.
Η σάρκα σου καίγεται από την πελώρια αγκαλιά του και
τα χείλη του ξεστομίζουν αχτίδες γνώσης και διαφάνειας.


Όλα είναι απλά.
Όλα είναι ξεκάθαρα.
Όλα είναι εσύ και θα συνεχίσουν να είναι χωρίς εσένα.
Χαίρε Κίτρινε Βασιλιά.
Χαίρε.

Τις ώρες που το μυαλό σου φτύνει στο επέκεινα σε πεπερασμένο χρόνο,
το επέκεινα σε ξερνάει πίσω σε μια παραλία με αμμόλοφους από βυζιά.
Το πρώτο σου γαλάκτισμα θα σκάσει σαν κύμα
πάνω στις τρίχες της πίσω πόρτας και της εύκολης διαφυγής.
Οι ιππότες στα κάστρα και
οι πότες της επουράνιας γλάστρας προσέχουν το γλυκό
πλάθοντας ιστορίες με καρναβάλια,
οργιαστικές εκδηλώσεις και άμορφες φιλοσοφικές - στοχαστικές εκτρώσεις -
για να επισκιάσουν τη σύντομη τροχιά σου στη γη.
Τη σύντομη τροχιά σου προς την επιτυχία.
Εκεί που δεν ακούγεται κανένας ψίθυρος, κανένας γέλωτας, καμία ζεστασιά.
Η ανθρώπινη αλυσίδα και το πανανθρώπινο ντόμινο εντυπώσεων διαλύεται γιατί
είναι εργοστασιακά κατασκευασμένο για τη λήθη και τη σήψη.

Ακόμη κι αν αναποδογυρίσεις όλα τα δοχεία
με τα - πάντα διαυγή - παιδικά μυαλά,
θα παραμείνουν στη θέση τους αδιάφορα για την γενετική αποστολή τους.
Κάποια ισχυρίζονται πως μεγάλωσαν με τον Θείο Χρόνο στις άμαξες του γλυκού κουταλιού,
που τα κέρασε σιρόπια της νιότης και το σάλιο της Νιόβης.
Η ζύμη στο φούρνο φουσκώνει και ξεφουσκώνει συνεχώς και
αδιάλειπτα όπως η κοιλιά μας.
Το παντελόνι μας αιωρείται με κουβάδες νερού που τους χτυπάς με τα χέρια για
να δυναμώσεις τη γροθιά σου για τη στιγμή που θα συναντήσεις και
θα κολλήσεις στον τοίχο την πιο μικρή καρφίτσα.
Την τσίχλα στο στόμα σου.
Την μύγα που μπήκε στο δωμάτιο σου.
Θα ξεφουσκώσεις με το ρέψιμο στο τραπέζι και το νερό στα μούτρα σου,
ολοκληρώνοντας την εμετική σου ανάγκη για υπαρξισμό στα μεταχειρισμένα στήθη και
θα χαλαρώσεις τα φρένα σου με μία σοκοφρέτα γουρουνάκι μου.
Θα χιμήξεις στη λάσπη ξανά,
θα ορμήξεις σαν χιμπατζής,
θα ξεφλουδίσεις τη μπανάνα σου και θα πέσεις για ύπνο.

Το ταξίδι της Πηνελόπης σε συνοδεύει αποσπασματικά στην αποδοχή της μοναχικότητας,
της εγκατάλειψης κάθε συνείδησης και ασυνειδησίας.
Έρχεται κι αυτό όπως έρχομαι κι εγώ.
Απρόσκλητο.
Σαν τον Κίτρινο Βασιλιά μέσα σου και γύρω σου.

Για δύο πράγματα είμαι σίγουρος.
Όλα τα εφήμερα έχουνε στύση.
Όλα τα εφήμερα στάζουν σαν βρύση.

Για τα υπόλοιπα γράφω συνεχώς προσπαθώντας να ενώσω τις κουκίδες
των άπειρων προσωπείων μας μέσα από ένα κοινό όραμα.
Το ονομάσαμε ανθρωπότητα.
Το βαφτίσαμε ένα βράδυ που τρεκλίζαμε μεθυσμένοι σαν Θεοί στις πύλες του Άδη.
Όταν ανοίγω τα μάτια σου, ανοίγεις κι εσύ τα δικά μου.
Να προσέχεις όταν φτύνεις τους Θεούς  κόντρα στον αέρα.

Το ταξίδι της Πηνελόπης επαναλαμβάνεται στα αυτιά μου.
Πομπώδες σαν αναστάσιμο εμβατήριο.

Κάθαρση.
Χαίρε Κίτρινε Βασιλιά.

ΚΑΝΟΝΤΑΣ «ΠΟΠ»

Κάπου έχω κρύψει ένα κουμπαρά με κάτι δεκάρες.
Θα τον μοιραστώ μαζί σου.
Το πετρέλαιο καίει και διαπερνά τους σωλήνες.
Σε διαπερνώ κι εγώ.
Οι οδοντογλυφίδες που κόλλησαν στα δόντια ανάμεσα,
σαν τα δάχτυλα μου στο μουνί σου.
Οι στιγμές που τρώμε κρέας είναι ιερές στιγμές.

«Μιάου» ή «νιάου» δεν έχει σημασία.
Έλα να σε πετάξω μέσα στη λεκάνη με το βραστό νερό.
Θέλω να λιώσεις.
Να σκορπίσεις κάθε σου ίχνος στην μπανιέρα μου.
Λαγνά θα σε κοιτάω και
θα κολυμπάμε στην σαμπάνια κάνοντας «ποπ» όλη τη νύχτα.

ΑΝΥΠΑΚΟΥΑ ΜΙΚΡΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ

Να είσαι η γέφυρα του μπικίνι που
θα στρώσω το καινούριο μου αμάξι.

Να είσαι το θήραμα,
ο κυνηγός,
ο ζωντανός-νεκρός,
ο μάγος,
ο σαμάνος και
ο ναρκισσιστής.

Να κρύβεσαι στη φούστα της μαμάς σου και
να τρέχεις αβοήθητος στο πέρασμα του ζωναριού του πατέρα σου
από το κεφάλι σου.

Να γίνεσαι φτερωτός άγγελος στην κόλαση
της καθημερινότητας μου μέχρι να με παρατήσεις.

Να σκορπίζεις το φως σου στο μπουντρούμι των επιθυμιών και
να μαστιγώνεις τα κωλομέρια που σήκωσαν το μάγουλο τους.

Ανυπάκουα μικρά καθάρματα.

Τα γλυκά στο κουτί δε φτάνουν για όλους κι
όμως όλοι απλώνουν τα χέρια τους.

Απλώνουν τα χέρια τους.
Παντού.

Απλώνουν τα χέρια τους.
Εξαπλώνονται σαν καρκίνος.