ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΥΘΕΝΤΙΑ

Όταν στέκεσαι κτητικά σαν αυθεντία
υπερασπιζόμενος τις αγαπημένες ψυχαγωγικές και μη προεκτάσεις σου,
είναι καλύτερα να πάρεις ένα τσεκούρι και να κόψεις τον κορμό,
να κόψεις τη ρίζα,
να βάλεις φωτιά στο δάσος σου για να καείς μέχρι να ξεθυμάνει και
να κάτσει η μυρωδιά από τις στάχτες σου.
Δε θα πέσει νερό από τους ουρανούς και
για αυτό σε παρακαλώ να σταματήσεις να κοιτάς προς τα επάνω.

Χαμήλωσε την ένταση της αθυροστομίας σου γιατί
δεν είσαι παρά μονάχα ένας ενοχλητικός και αδιάφορος ψίθυρος στα
μιουταρισμένα αυτιά του σύμπαντος.
Η ύπαρξη ολάκερη και αυτό που αντιλαμβάνεσαι σαν ύπαρξη,
φυσική παρουσία και προέλευση,
είναι απλά μία οπτική.
Ο τρόπος που κοιτάς εσύ το ποτήρι και
τον εαυτό σου στον καθρέπτη.

Αν έβλεπες πόσο μικρός και ασήμαντος είσαι
θα εξυπηρετούσες καλύτερα την αποστολή σου.
Αν έβλεπες πως σε κοιτούν οι άλλοι.
Αν παρατηρούσες πώς σε κοιτά ο χρόνος.
Αντιθέτως φοράς τη στολή σου με περηφάνια και
δένεις κόμπο τη γραβάτα σου σφιχτά.

Αυστηρό ψυχογράφημα των ηρώων σου,
σοβαροφανές, σκεπασμένο από κρίσεις πανικού, εκλάμψεις δημιουργικότητας και
αφοσίωσης σε πρόσωπα του κύκλου σου.

Κοιτάς πάλι προς τα επάνω και
χαίρεσαι που βγήκε ο ήλιος γιατί αλλάζει η διάθεση σου και
νιώθεις παντοδύναμος, πολυσήμαντος αν και φτιαγμένος από αλουμίνιο,
είσαι έτοιμος για παιχνίδια στη θάλασσα,
παιχνίδια στη σοφίτα,
παιχνίδια στην οθόνη σου,
στολίδια της τεστοστερόνης σου.

Κοιτώντας ψηλά τον Κίτρινο Βασιλιά
βλέπεις αυτό που θες να δεις αλλά αδυνατείς να
διακρίνεις την πραγματική του λάμψη.
Η σάρκα σου καίγεται από την πελώρια αγκαλιά του και
τα χείλη του ξεστομίζουν αχτίδες γνώσης και διαφάνειας.


Όλα είναι απλά.
Όλα είναι ξεκάθαρα.
Όλα είναι εσύ και θα συνεχίσουν να είναι χωρίς εσένα.
Χαίρε Κίτρινε Βασιλιά.
Χαίρε.

Τις ώρες που το μυαλό σου φτύνει στο επέκεινα σε πεπερασμένο χρόνο,
το επέκεινα σε ξερνάει πίσω σε μια παραλία με αμμόλοφους από βυζιά.
Το πρώτο σου γαλάκτισμα θα σκάσει σαν κύμα
πάνω στις τρίχες της πίσω πόρτας και της εύκολης διαφυγής.
Οι ιππότες στα κάστρα και
οι πότες της επουράνιας γλάστρας προσέχουν το γλυκό
πλάθοντας ιστορίες με καρναβάλια,
οργιαστικές εκδηλώσεις και άμορφες φιλοσοφικές - στοχαστικές εκτρώσεις -
για να επισκιάσουν τη σύντομη τροχιά σου στη γη.
Τη σύντομη τροχιά σου προς την επιτυχία.
Εκεί που δεν ακούγεται κανένας ψίθυρος, κανένας γέλωτας, καμία ζεστασιά.
Η ανθρώπινη αλυσίδα και το πανανθρώπινο ντόμινο εντυπώσεων διαλύεται γιατί
είναι εργοστασιακά κατασκευασμένο για τη λήθη και τη σήψη.

Ακόμη κι αν αναποδογυρίσεις όλα τα δοχεία
με τα - πάντα διαυγή - παιδικά μυαλά,
θα παραμείνουν στη θέση τους αδιάφορα για την γενετική αποστολή τους.
Κάποια ισχυρίζονται πως μεγάλωσαν με τον Θείο Χρόνο στις άμαξες του γλυκού κουταλιού,
που τα κέρασε σιρόπια της νιότης και το σάλιο της Νιόβης.
Η ζύμη στο φούρνο φουσκώνει και ξεφουσκώνει συνεχώς και
αδιάλειπτα όπως η κοιλιά μας.
Το παντελόνι μας αιωρείται με κουβάδες νερού που τους χτυπάς με τα χέρια για
να δυναμώσεις τη γροθιά σου για τη στιγμή που θα συναντήσεις και
θα κολλήσεις στον τοίχο την πιο μικρή καρφίτσα.
Την τσίχλα στο στόμα σου.
Την μύγα που μπήκε στο δωμάτιο σου.
Θα ξεφουσκώσεις με το ρέψιμο στο τραπέζι και το νερό στα μούτρα σου,
ολοκληρώνοντας την εμετική σου ανάγκη για υπαρξισμό στα μεταχειρισμένα στήθη και
θα χαλαρώσεις τα φρένα σου με μία σοκοφρέτα γουρουνάκι μου.
Θα χιμήξεις στη λάσπη ξανά,
θα ορμήξεις σαν χιμπατζής,
θα ξεφλουδίσεις τη μπανάνα σου και θα πέσεις για ύπνο.

Το ταξίδι της Πηνελόπης σε συνοδεύει αποσπασματικά στην αποδοχή της μοναχικότητας,
της εγκατάλειψης κάθε συνείδησης και ασυνειδησίας.
Έρχεται κι αυτό όπως έρχομαι κι εγώ.
Απρόσκλητο.
Σαν τον Κίτρινο Βασιλιά μέσα σου και γύρω σου.

Για δύο πράγματα είμαι σίγουρος.
Όλα τα εφήμερα έχουνε στύση.
Όλα τα εφήμερα στάζουν σαν βρύση.

Για τα υπόλοιπα γράφω συνεχώς προσπαθώντας να ενώσω τις κουκίδες
των άπειρων προσωπείων μας μέσα από ένα κοινό όραμα.
Το ονομάσαμε ανθρωπότητα.
Το βαφτίσαμε ένα βράδυ που τρεκλίζαμε μεθυσμένοι σαν Θεοί στις πύλες του Άδη.
Όταν ανοίγω τα μάτια σου, ανοίγεις κι εσύ τα δικά μου.
Να προσέχεις όταν φτύνεις τους Θεούς  κόντρα στον αέρα.

Το ταξίδι της Πηνελόπης επαναλαμβάνεται στα αυτιά μου.
Πομπώδες σαν αναστάσιμο εμβατήριο.

Κάθαρση.
Χαίρε Κίτρινε Βασιλιά.