ΜΕΧΡΙ ΔΑΚΡΥΩΝ

Όταν μετακινούμαι με το τρένο στις γειτονιές κοντά σου,
παρακολουθώ με το ένα μάτι κάθε απόχρωση από τη λησμονιά και
την εγκατάλειψη,
που απεικονίζεται στα ζωγραφισμένα τσιμέντα.
Νίκαια, Πειραιάς, Κερατσίνι και Κορυδαλλός,
εισπνέουν τη δυσοσμία του λιμανιού και εκπνέουν ελπίδα και ανθρωπιά.

Με το άλλο μάτι σκαλίζω τους φόβους μου.
Τους άφησα στη τσέπη μου σήμερα.
Τους φύτεψα στον κήπο.
Τους έκανες να σωπάσουν με το κορδόνι στο στόμα σου και τα γλυκόλογα σου.

Έρχομαι από τη δουλειά, όπως κι εσύ.
Τα λεωφορεία στο λιμάνι είναι ένα σακί με πατάτες.
Ιδρωμένος και ανακουφισμένος με την ανάμνηση των διακοπών πλησιάζω στον προορισμό μου.

Αιωρούνται εικονίδια στις θέσεις που καθόμαστε.
Έχουν πάρει τις θέσεις μας.
Ηλεκτρονικά εισιτήρια και επικοινωνία, ηλεκτρική καταιγίδα στα μάτια σου.
Τη μεγενθύνω στην οθόνη του κινητού μου μέχρι να τη δω από κοντά και
να βρεθώ στο κέντρο του ήλιου.
Στο κέντρο του σύμπαντος.

Να ανασάνουμε θέλουμε.
Αδιάφορα όλα τα άλλα όταν συναντιόμαστε.
Θα φάμε στη κουζίνα και θα πλύνουμε τα πιάτα αμέσως.
Δε χάνουμε άλλο χρόνο.
Θα πάμε στον καναπέ και θα αγκαλιαστούμε.
Θα μιλάμε με τις ώρες για το μέλλον.

Θα έρθω με το χαμόγελο μιας μελλοντικής ουτοπίας.
Οι δυο μας χαρούμενοι στην εξοχή, στις διακοπές μας σε ένα νησί.

Σου κάνω χάδια συνεχώς όταν κοιμάσαι στην πλάτη σου και γυρνάς προς εμένα
με ένα απερίγραπτο χαμόγελο.
Αγάπη μου, ο κόσμος μου ολόκληρος αναποδογύρισε χάρη σε εσένα.
Πάνω στην αμμουδιά το καλοκαίρι σε τύλιξαν τα καλοκαιρινά φίλτρα του φακού μου.
Έλα να πιούμε άλλο ένα χαλασμένο κρασί και να γελάσουμε μέχρι δακρύων.
Χθες βράδυ συνειδητοποίησα πως με έσωσες.